آدم که غمگین می شود،
خودش را جدا می کند از جمع،
که مبادا آسیبی به خوشی های دیگران بزند.
مورد فراموشی قرار می گیرد
و تنها تر و تنها تر می شود.
آنچنان در تنهایی خود غرق می شود
که دیگر با هیچ تلنگری بر نمی خیزد.
و این آغاز تلخ یک پایان است...
نظرات شما عزیزان: